Kimse anlatmıyor bari ben anlatayım da hava yumşasın..
.......sene 1985 ben abim annem babam Gebze'den Pendik'e banliyö treniyle yola çıktık
tren kalabalık oduğu için iki vagon arasındaki boşlukta yolculuğumuza devam ederken abim ben tuvalete gircem dedi.....(abimle ben o aralar bir birimize çok benziyorduk
hatta komşular felan bizi ikiz zannediyorlardı ....hatta ben bile ikimizi ikiz zannediyordum aramızda 3 yaş olduğu halde ....çocuğuz anasını satiim...)
neyse abim girdi tuvalete kapıyı kapattı açma kapama anahtarını çevirdi bir iki dakika sonra çıktı ....çocukluk işte Tuzla ya geldiğimizde ben de gircem dedim annem oğlum Pendik'e az kaldı girme dedi ben inatla gircem dedim ve girdim ...içeri girerken annem geç kalma bak geldik dedi ...kapıyı kapattım açma kapama anahtarını çevirdim sağa sola baktım sifonu çektim çeşmeyi açtım kapadım yani biraz vakit geçirdim anlıcanız ...sonra artık çıkayım deyip kapıya elimi attım kapı açılmadı...zorladım açılmadı ...sifonu çektim yine açılmadı...annemin içeri girerken söylediği sözleri bir kulaklarımda çınladı...(oğlum geç kalma Pendik'e az kaldı)...ben iyice telaşa kapıldım sağa sola baktım kapının üzerindeki pencereyi gördüm..
boy 1 metreydi o zamanlar kapının üstündeki camın kenerlarından tuttum kendimi çektim bi baktım abim .... abi kapıyı açın dedim ...gücüm tükendiği için ellerimi bıraktım .bekledim tık yok ...yine son bi kuvvetle cama tutundum kendimi çektim baktım abim alnı terlemiş şaşkın ve korku dolu bakışlarla bana bakıyo ...abiii açsanıza kapıyı diye bastım feryadı .............tık yok .....ben abim sattı beni artık sadece o kaldı sadece onu sevecekler bir evin bir oğlu oldu işte sen böyle hayatın boyunca kaldın bu helada zıç zıç nereye kadar diye düşünürken kapı aralandı ......önce babamı sonra kondüktörü sonra annemi ve en son abimi gördüm... babam kapı kilitli olduğu için kondüktörü çağırmış ......ben tuvaletten çıkar çıkmaz abime sinirli sinirli bakıp bi saatir kapıyı aç diyom camdan niye açmıyon ...dedim....abim dumur oldu....
Meğer o telaşla ben kapının üstündeki aynayı pencere zannetmişim ..o terlemiş korkmuş telaşlanmış çocuk ise bizzat benmişim.....................
