benim küçük oğullarım bile sabahtan beri ağlamama dayanamıyorlar. bu evlatlara kıyılır mı
oğlumun 2 okulu da şehit ismi verilmiş okullardı. bilmiyorum yanlış mı yapıyorum ama okula her gittiğimde onların o güzel yüzlerine, resimlerine bakamıyorum.
bir kere bile okulların isimlerini bir kağıda veya etikete yazamadım şehit polis-er... ilkokulu diye... onlar bu gencecik yaşta toğrağın altında, ben yaşıyorum diye utanıyorum. biz burda rahatken onlar sırf erkek diye askerlik çağı geldi diye bütün yükü omuzlarına dayamalarına dayanamıyorum. gece bir yarısı peşine köpek düşse korkabilen gençleri orda dağın ortasında köpek sürüsüne yem atmalarına dayanamıyorum. çok şey yazmak, içimi dökmek istiyorum ama burası bir forum sukuneti korumalıyız diye susuyorum. zaten hepiniz çok güzel ifade etmişsiniz, kelimeler tıkanıyor...
bu acıları zaman geçince unutuyoruz sanıyoruz ama unutmuyoruz. bu şehit olayları hepimizin içinde gizliden kanayan bir yara çünkü vatan çok kutsal. ve vatanımız bu bu illetten kurtulmadan da bu yaralarımız kapanmayacak.
