Allah'ın bize en büyük sınavlarından biri bence bize düşünme yeteneğini ve his denen şeyi vermiş olması. bu öyle bir kuvvet ki, kendimizi dibe de vurdurabilir, tepeye de çıkarabilir, öylesine muazzam. önemli olan kontrol edebilmek ki zaman zaman bu çok zor oluyo haliyle, başka türlü nasıl sınav olurdu ki?
hiç unutmuyorum, annem babasını (dedemi) kaybettiği sene abimle ben aynı anda üniversiteyi kazanıp evden ayrılmıştık ve derin bir depresyona girmişti, panik atakla beraber. bir tatil zamanı, evdeyim, annem biraz rahatsız ve iğne yaptırıyor, önemli birşey değil ama bronşitinden bile olabilir net hatırlamıyorum, her gün beraber gidip iğne yaptırıyoruz. oldukça güzel, güneşli bir gündü ve hastane yolu sağlı sollu ağaçlarla çevrili sessizcce bir yerde, bütün kuşlar ağaçların içine dolmuş öylesine ötüyorlar ki, yaklaşık 100 civarında kuş sesinden bahsediyorum! sonra bi anda annem ben fena oluyorum dedi, kollarımda yığıldı yolun orta yerinde. ne yapacağımı şaşırdım, güç bela taşıdım sonra yardım istedim. meğer annem o kuş ötüşlerini sadece kendisinin duyduğunu sanmış. öyle panik yapmış ki, söyleyememiş de bana; o zamanlar depresyonla deliliğin yan yana anıldığı zamanlar
velhasıl, Cem Yılmaz'ın dediği gibi "içimizde"
Allah ım yardımcınız olsun, kendinize olumlu telkinlerde bulunun, kaygılarınızı konuşacak birini mutlaka bulun içinizde büyütmeyin hiçbir şeyi; bu illa ki psikolog olmak durumunda değil sizi bu kadar rahatsız ediyorsa psikolog-ilaç vs. yakın gördüğünüz ve en önemlisi itimat ettiğiniz birine kaygılarınızı aktarın.
Sevgiyle.
