Beyza Sevim
Çocukken en sevdiğim olay perde tülünün içine girip olabildiğince hızlı dönmekti, bunun gerektiğince hızlı gerçekleştiğinde uzaya fırlatacak bir deneyim olduğuna tüm kalbimle inanıyor,nefessiz kalana kadar tekrarlıyordum. Yine evde kimse olmadığı bir gün (yaşım 7) dönerken yanlışlıkla çarptığım annemin değerli biblosunu yerle bir ettim. Parçalarla uğraşıp eski haline gelmeyeceğini anlayınca gazete kenarından kopardığım kağıda bir not yazıp kapının girişine astım. Not da "en sevdiğim annem, kırdığım eşyana hala ağlıyorum, tek umudum uzaya gitmek biliyosun, oraya gidince sana en güzelini alcam, şimdi beni istediğin kadar dövebilirsin, terlikler kapının önünde,yatak odasında seni bekliyorum" yazıyordu. Annem notu hala saklar
Ahu Erdoğdu
Hiperaktif bir çocuk olduğumdan dolayı ilkokuldaki 23 nisan töreninde birden çok gösteride yer almak istedim ve sonucunda da tüm dünya insanlarını canlandırdığımız bir piyeste kızılderili rolünü aldım ve bir diğerinde ise bale gösterisinde bir rol kapmıştım fakat 23 nisan programımızda 2. program kapsamında olacak bale göstersine çevremdekilerle konuşmaya daldığım için kostüm değiştirme vaktini konuşarak geçirdim sonunda da son dakikalardaki bale gösterisine üzerimdeki kzılderili kostümüyle çıkmak zorunda kalmıştım. Herkesin üzerinde tütüler varken bende ise bir bodrum sandalaeti, tuhaf bir entari, üzerinde yırtık pırtık bir yelek ve kafamdaki uzun tüyle sahneye çıkışımı hiç unutamayacağım.PS: KIZILDERİLİLER DE BALE YAPAR
Eda Özkayalar
Çocukluğumda çok fazla şeye sahip olmasam da küçük kızlarının düşlerini gerçekleştirmek adına, yılbaşı sabahı erkenden kalkıp pamuktan kar yapan bir aileye sahiptim. Kardeşimle filmlerde görüp özendiğimiz, bembeyaz yılbaşı sahnelerindeki mutluluğu yaşamamız için, biz uyurken gizlice odamızın camına pamuk parçaları yapıştırdıklarını hatırlıyorum. Aslında uyanmış, her kıpırdanışımda saklanıp, sonra yeniden devam etmelerini izliyordum. Mutluluklarını bozmamak adına uyuyormuş gibi yapmaya devam etmiştim. Böyle bir aileye sahip olmanın değerini, kaybetmeden anlamak zor... Ben şanslıyım ki, babamı kaybetmeden çok önce, ailemin değerini anlamıştım. Bugün de iki kişilik yükümüzü tek başına omuzlayan bir anneye sahip olduğumu biliyorum.
