Sessizliğimin Sesi
Karanlıkta kaybolan,bir ışık arayan kalbimin seslerini sen duydun
Benim bile bulamadığım ,duyamadığım yaralarıma,çığlıklarıma sen deva oldun
Yalnızlığımın ıssız sokaklarında beni bulan yine sendin...
Unutulan,tozlu bir rafta kalan aşkı sendin tekrar çağıran,
Sendin bütün siyah bulutları savuşturan,
Sendin atmayan bu kalbi hayata döndüren,
Sendin bana tekrar nefes almayı öğreten...
Şimdi sadece seviyorum tüm varlığımla kalbini
Ve severek öğreniyorum tekrar herşeyi
Gülmeyi,ağlamayı,beklemeyi,sabretmeyi...
Kalbimizle büyüttüğümüz bebeğimiz ,aşkımızda bizimle öğreniyor
Bazen susması gerektiğini,bazense çığlıklar atmayı
Ama ne olursa olsun unutmuyor saygıyı.
Bazen koşmayı delicesine, bazense su gibi durgun olmayı
Herşeye rağmen doğruyu yine kendisinde bulmayı.
Sen benim sevgilim,öğretmenim,herşeyim
Ve hiç bitip tükenmeyen Ümit'lerimsin
bu şiiri yazmıştım yollicaktım yarışmayada ama unuttum
