Sonsuz bir karanligin icinden dogdum. Isigi gordum, korktum. Agladim.
Zamanla isikta yasamayi ogrendim.
Karanligi gordum, korktum.
Gun geldi sonsuz karanliga ugurladim sevdiklerimi…
Agladim.
Yasamayi ogrendim.
Dogumun, hayatin bitmeye basladigi an oldugunu;
Aradaki bolumun, olumden calinan zamanlar oldugunu ogrendim.
Zamani ogrendim.
Yaristim onunla...
Zamanla yarisilmayacagini, zamanla barisilacagini, zamanla ogrendim...
Insani ogrendim.
Sonra insanlarin icinde iyiler ve kotuler oldugunu...
Sonra da her insanin icinde iyilik ve kotuluk bulundugunu ogrendim.
Sevmeyi ogrendim.
Sonra guvenmeyi...
Sonra da guvenin sevgiden daha kalici oldugunu,
Sevginin guvenin saglam zemini uzerine kuruldugunu ogrendim.
Insan tenini ogrendim.
Sonra tenin altinda bir ruh bulundugunu…
Sonra da ruhun aslinda tenin ustunde oldugunu ogrendim.
Evreni ogrendim.
Sonra evreni aydinlatmanin yollarini ogrendim.
Sonunda evreni aydinlatabilmek icin once cevreni aydinlatabilmek gerektigini ogrendim.
Ekmegi ogrendim.
Sonra baris icin ekmegin bolca uretilmesi gerektigini.. .
Sonra da ekmegi hakca ulesmenin,
Bolca uretmek kadar onemli oldugunu ogrendim.
Okumayi ogrendim.
Kendime yaziyi ogrettim sonra...
Ve bir sure sonra yazi, kendimi ogretti bana...
Gitmeyi ogrendim.
Sonra dayanamayip donmeyi...
Daha da sonra kendime ragmen gitmeyi...
Dunyaya tek basina meydan okumayi ogrendim genc yasta...
Sonra kalabaliklarla birlikte yurumek gerektigi fikrine vardim.
Sonra da asil yuruyusun kalabaliklara karsi olmasi gerektigine aydim.
Dusunmeyi ogrendim.
Sonra kaliplar icinde dusunmeyi ogrendim.
Sonra saglikli dusunmenin kaliplari yikarak dusunmek oldugunu ogrendim.
Namusun onemini ogrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk oldugunu;
gercek namusun, gunah elinin altindayken, gunaha el surmemek oldugunu ogrendim.
Gercegi ogrendim bir gun...
Ve gercegin aci oldugunu...
Sonra dozunda acinin,
Yemege oldugu kadar hayata da lezzet kattigini ogrendim.
Her canlinin olumu tadacagini,
ama sadece bazilarinin hayati tadacagini ogrendim.
Dostlarim,
Ben dostlarimi ne kalbimle ne de aklimla severim.
Olur ya...
Kalp durur...
Akil unutur...
Ben dostlarimi ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur...
Hz. Mevlana